دوره 29، شماره 7 - ( مهر 1400 )
جلد 29 شماره 7 صفحات 3942-3931 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.KMU.REC.1396.1562
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Eimari Eskandari R, Matin Homaee H, Moradi L. Effect of Eight Weeks Aerobic Exercise and Vitamin-D Supplementation on Osteocalcin and Alkaline Phosphatase Gene Expression in Male Rats Poisoned with Hydrogen Peroxide. JSSU 2021; 29 (7) :3931-3942
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-5253-fa.html
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-5253-fa.html
ایمری اسکندری رامین، متین همایی حسن، مرادی لیدا. اثر هشت هفته تمرین هوازی و مکمل ویتامین دی بر بیان ژن استئوکلسین و آلکالین‌فسفاتاز موش‌های نر مسموم شده با پراکساید هیدروژن. مجله علمي پژوهشي دانشگاه علوم پزشكي شهید صدوقی يزد. 1400; 29 (7) :3931-3942
چکیده: (1269 مشاهده)
مقدمه: رادیکال‌های آزاد در زمان پیری و بیماری افزایش می‌یابند، لذا هدف این پژوهش بررسی اثر تمرین و ویتامین دی بر بیان ژن استئوکلسین و آلکالین‌فسفاتاز بافت استخوان موش‌های مسموم شده با پراکساید هیدروژن بود.
روش بررسی: در این کارآزمایی تجربی 36 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به‌طور تصادفی به شش گروه شش سری 1) کنترل؛ 2)پراکسایدهیدروژن؛ 3)پراکسایدهیدروژن + ویتامین دی؛ 4) پراکسایدهیدروژن + تمرین؛ 5) پراکسایدهیدروژن + تمرین و ویتامین دی و 6) شم تقسیم شدند. در مدت هشت هفته گروه‌های 2، 3، 4 و 5 روزانه پراکسایدهیدروژن با دوز یک mmol/kg را در روزهای زوج، گروه‌های 3 و 5 روزانه gram/kgµ 5/0 ویتامین دی و گروه شم حلال ویتامین دی را به‌صورت درون صفاقی دریافت نمودند.گروه‌های 4 و 5 سه جلسه در هفته تمرینات هوازی انجام دادند. بیان ژن استئوکلسین و آلکالین‌فسفاتاز به روش PCR اندازه‌گیری و با استفاده از آزمون های t مستقل و آنالیز واریانس دو طرفه با آزمون تعقیبی بن‌فرونی و نرم‌افزارversion 16 SPSS تحلیل شدند (0/05≥p).
نتایج: اثر تعاملی تمرین و ویتامین دی بر افزایش آلکالین‌فسفاتاز و استئوکلسین معنادار بود (0/05≥p)؛ تمرین سبب افزایش آلکالین‌فسفاتاز و استئوکلسین شد (0/05≥p)؛ ویتامین دی نیز با افزایش آلکالین‌فسفاتاز و استئوکلسین همراه بود (0/0001=p). بیشترین اثر بر افزایش آلکالین‌فسفاتاز و استئوکلسین به‌ترتیب در گروه 5 و ۳ مشاهده شد (0/001=p).
نتیجه‌گیری: تمرین و ویتامین دی تاثیر مثبتی بر بافت استخوان داشتند، به گونه‌ای که حتی اثر سیستمی پراکسایدهیدروژن نیز نتوانست نتایج این اثر سازنده را تغییر دهد.
روش بررسی: در این کارآزمایی تجربی 36 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به‌طور تصادفی به شش گروه شش سری 1) کنترل؛ 2)پراکسایدهیدروژن؛ 3)پراکسایدهیدروژن + ویتامین دی؛ 4) پراکسایدهیدروژن + تمرین؛ 5) پراکسایدهیدروژن + تمرین و ویتامین دی و 6) شم تقسیم شدند. در مدت هشت هفته گروه‌های 2، 3، 4 و 5 روزانه پراکسایدهیدروژن با دوز یک mmol/kg را در روزهای زوج، گروه‌های 3 و 5 روزانه gram/kgµ 5/0 ویتامین دی و گروه شم حلال ویتامین دی را به‌صورت درون صفاقی دریافت نمودند.گروه‌های 4 و 5 سه جلسه در هفته تمرینات هوازی انجام دادند. بیان ژن استئوکلسین و آلکالین‌فسفاتاز به روش PCR اندازه‌گیری و با استفاده از آزمون های t مستقل و آنالیز واریانس دو طرفه با آزمون تعقیبی بن‌فرونی و نرم‌افزارversion 16 SPSS تحلیل شدند (0/05≥p).
نتایج: اثر تعاملی تمرین و ویتامین دی بر افزایش آلکالین‌فسفاتاز و استئوکلسین معنادار بود (0/05≥p)؛ تمرین سبب افزایش آلکالین‌فسفاتاز و استئوکلسین شد (0/05≥p)؛ ویتامین دی نیز با افزایش آلکالین‌فسفاتاز و استئوکلسین همراه بود (0/0001=p). بیشترین اثر بر افزایش آلکالین‌فسفاتاز و استئوکلسین به‌ترتیب در گروه 5 و ۳ مشاهده شد (0/001=p).
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
دریافت: 1399/7/28 | پذیرش: 1399/8/26 | انتشار: 1400/7/10
دریافت: 1399/7/28 | پذیرش: 1399/8/26 | انتشار: 1400/7/10
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
