دوره 27، شماره 7 - ( مهر 1398 )
جلد 27 شماره 7 صفحات 1774-1764 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Feyzi M, Tabandeh M R, Shariati M, Edalatmanesh M A. Age-Related Alteration in Serum Adiponectin in Rats and Its Association with Insulin Resistance Markers. JSSU 2019; 27 (7) :1764-1774
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-4917-fa.html
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-4917-fa.html
فیضی مرضیه، تابنده محمدرضا، شریعتی مهرداد، عدالت‌منش محمدامین. تاثیر وابسته به سن ادیپونکتین سرمی در موش صحرایی و ارتباط آن با شاخصهای مقاومت به انسولین. مجله علمي پژوهشي دانشگاه علوم پزشكي شهید صدوقی يزد. 1398; 27 (7) :1764-1774
چکیده: (2466 مشاهده)
مقدمه: ادیپونکتین از مهم‌ترین هورمون های بافت چربی می‌باشد که اطلاعات متناقضی در خصوص تغییرات سرمی این هورمون در سنین مختلف به‌ویژه در سنین بالا در دسترس می‌باشد. این مطالعه با هدف تعیین تغییرات سرمی وابسته به سن ادیپونکتین و ارتباط آن با شاخصهای مقاومت به انسولین در موشهای صحرایی نر طراحی گردیده است.
روش بررسی: سرم موشهای صحرایی نر در سنین 2، 5، 10، 18، 52 و 72 هفته (در هر سن 10 سر موش) جمع‌آوری گردید. تست تحمل گلوکز خوراکی و تست ترشح انسولین تحریک شده با گلوکز با اندازه‌گیری گلوکز و انسولین سرم در زمان‌های 15، 30، 90 و 120 دقیقه پس از تجویز خوراکی گلوکز (mg/kg 1 وزن بدن) در هر سن ارزیابی گردید. مقادیر ادیپونکتین و انسولین با استفاده از کیت الایزای اختصاصی گونه اندازه‌گیری شدند. شاخص مقاومت به انسولین HOMA-IR با استفاده از مقادیر گلوکز و انسولین محاسبه گردید. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS Inc., Chicago, IL; Version 16 و آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه و پس‌آزمون LSD مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: نتایج نشان‌دهنده کاهش وابسته به سن ادیپونکتین بود به‌طوری‌که موش های پیر 72 هفته ای کمترین میزان هورمون را نسبت به سایر سنین نشان دادند (05/0 p<). شاخصهای مقاومت به انسولین مانند قند خون ناشتا، مقدار سرمی انسولین، IR-HOMA و تست‌های پاسخ به مصرف گلوکز با روندی وابسته به سن افزایش یافتند و بیشترین مقدار این شاخص‌‌ها در موش های صحرایی 72 هفته مشاهده شد (05/0p<).
نتیجه‌گیری: با توجه به نقش ادیپونکتین در هموستاز گلوکز بدن و ایجاد حساسیت به انسولین به‌نظر می‌رسد کاهش وابسته به سن ادیپونکتین بخشی از مکانیسم بروز مقاومت به انسولین همراه با افزایش سن باشد.
روش بررسی: سرم موشهای صحرایی نر در سنین 2، 5، 10، 18، 52 و 72 هفته (در هر سن 10 سر موش) جمع‌آوری گردید. تست تحمل گلوکز خوراکی و تست ترشح انسولین تحریک شده با گلوکز با اندازه‌گیری گلوکز و انسولین سرم در زمان‌های 15، 30، 90 و 120 دقیقه پس از تجویز خوراکی گلوکز (mg/kg 1 وزن بدن) در هر سن ارزیابی گردید. مقادیر ادیپونکتین و انسولین با استفاده از کیت الایزای اختصاصی گونه اندازه‌گیری شدند. شاخص مقاومت به انسولین HOMA-IR با استفاده از مقادیر گلوکز و انسولین محاسبه گردید. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS Inc., Chicago, IL; Version 16 و آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه و پس‌آزمون LSD مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: نتایج نشان‌دهنده کاهش وابسته به سن ادیپونکتین بود به‌طوری‌که موش های پیر 72 هفته ای کمترین میزان هورمون را نسبت به سایر سنین نشان دادند (05/0 p<). شاخصهای مقاومت به انسولین مانند قند خون ناشتا، مقدار سرمی انسولین، IR-HOMA و تست‌های پاسخ به مصرف گلوکز با روندی وابسته به سن افزایش یافتند و بیشترین مقدار این شاخص‌‌ها در موش های صحرایی 72 هفته مشاهده شد (05/0p<).
نتیجه‌گیری: با توجه به نقش ادیپونکتین در هموستاز گلوکز بدن و ایجاد حساسیت به انسولین به‌نظر می‌رسد کاهش وابسته به سن ادیپونکتین بخشی از مکانیسم بروز مقاومت به انسولین همراه با افزایش سن باشد.
واژه‌های کلیدی: ادیپونکتین، تغییرات سن، مقاومت به انسولین، ترشح انسولین تحریک شده با گلوکز، موش صحرایی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
