دوره 27، شماره 1 - ( فروردین 1398 )
جلد 27 شماره 1 صفحات 1201-1187 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Nejati R, Attarzadeh Hosseini S R, Bijeh N, Raouf Saeb A.
The effects of twelve weeks of combined exercises on GLP-1 and insulin resistance in women with type 2 diabetes
. JSSU 2019; 27 (1) :1187-1201
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-4763-fa.html
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-4763-fa.html
نجاتی بروانلو ریحانه، عطارزاده حسینی سیدرضا، بیژه ناهید، رئوف صائب علی اکبر. تاثیر دوازده هفته تمرین ترکیبی بر GLP-1 و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع دو. مجله علمي پژوهشي دانشگاه علوم پزشكي شهید صدوقی يزد. 1398; 27 (1) :1187-1201
چکیده: (3567 مشاهده)
مقدمه هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دوازده هفته تمرین ترکیبی با دو ترتیب هوازی-مقاومتی و مقاومتی-هوازی بر GLP-1 و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود.
روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 45 زن مبتلا به دیابت نوع دو در سه گروه تمرین هوازی-مقاومتی (15 نفر)، مقاومتی-هوازی (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) قرار گرفتند، سپس به مدت ۱۲ هفته و سه جلسه در هفته تمرین کردند. پروتکل تمرین برای هردو گروه یکسان و تنها تفاوت در ترتیب اجرای تمرینات بود؛ پروتکل تمرین هوازی 1×10 دقیقه فعالیت با استراحتهای فعال یک دقیقه‌ای در بین ست‌ها و با استفاده از تردمیل بود. تمرینات مقاومتی شامل حرکات: پرس پا، پرس سینه، جلو ران، لت پول، پشت ران، پرس سرشانه بود که در برگیرنده عضلات اصلی پایین‌تنه و بالا‌تنه بود و به‌وسیله دستگاه انجام شد؛ نمونههای خونی در پیش‌آزمون و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در پس‌آزمون اندازه‌گیری شد. نتایج آنالیز واریانس و t استیودنت وابسته با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS Inc., Chicago, IL; version 16 در سطح معنی‌داری (05/0>P) تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج: مقادیر GLP-1 افزایش و مقاومت به انسولین کاهش معنی‌دار در گروههای تمرین در مقایسه با گروه کنترل داشت (05/0P≤) با این وجود بین گروه تمرین هوازی-مقاومتی و مقاومتی-هوازی به لحاظ آماری تفاوتی وجود نداشت (05/0P>).
نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که تمرینات ترکیبی با افزایش سطوح GLP-1 در بهبود وضعیت مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو نقش دارند، با این وجود در خصوص الگوهای مختلف تمرینات ترکیبی نیاز به انجام پژوهش‌های بیشتری احساس می‌شود.
روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 45 زن مبتلا به دیابت نوع دو در سه گروه تمرین هوازی-مقاومتی (15 نفر)، مقاومتی-هوازی (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) قرار گرفتند، سپس به مدت ۱۲ هفته و سه جلسه در هفته تمرین کردند. پروتکل تمرین برای هردو گروه یکسان و تنها تفاوت در ترتیب اجرای تمرینات بود؛ پروتکل تمرین هوازی 1×10 دقیقه فعالیت با استراحتهای فعال یک دقیقه‌ای در بین ست‌ها و با استفاده از تردمیل بود. تمرینات مقاومتی شامل حرکات: پرس پا، پرس سینه، جلو ران، لت پول، پشت ران، پرس سرشانه بود که در برگیرنده عضلات اصلی پایین‌تنه و بالا‌تنه بود و به‌وسیله دستگاه انجام شد؛ نمونههای خونی در پیش‌آزمون و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در پس‌آزمون اندازه‌گیری شد. نتایج آنالیز واریانس و t استیودنت وابسته با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS Inc., Chicago, IL; version 16 در سطح معنی‌داری (05/0>P) تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج: مقادیر GLP-1 افزایش و مقاومت به انسولین کاهش معنی‌دار در گروههای تمرین در مقایسه با گروه کنترل داشت (05/0P≤) با این وجود بین گروه تمرین هوازی-مقاومتی و مقاومتی-هوازی به لحاظ آماری تفاوتی وجود نداشت (05/0P>).
نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که تمرینات ترکیبی با افزایش سطوح GLP-1 در بهبود وضعیت مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو نقش دارند، با این وجود در خصوص الگوهای مختلف تمرینات ترکیبی نیاز به انجام پژوهش‌های بیشتری احساس می‌شود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
دریافت: 1397/9/10 | پذیرش: 1397/10/8 | انتشار: 1398/2/23
دریافت: 1397/9/10 | پذیرش: 1397/10/8 | انتشار: 1398/2/23
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
