مقدمه: مجموعه کوچکی از سلول‌ها با عنوان سلول‌های بنیادی سرطان با قابلیت خودنوزایی و تمایز به سایر سلول‌های توموری در بافت توموری وجود دارند که هدف‌گیری آن‌ها از عود مجدد سرطان جلوگیری می‌کند. سیلیبینین که از گیاه خار مریم از تیره کاسنی با نام علمی Silybum Marianum به دست می‌آید واجد خواص ضد سرطانی است. با این وجود مطالعات کمی در خصوص اثر این ماده بر بنیادینگی سلول‌های بنیادی سرطان وجود دارد، لذا هدف این مطالعه بررسی اثر سیلیبینین بر توانایی خودنوزایی، رشد، بیان شاخص‌ها و ژن‌های بنیادینگی مامواسفیرهای حاصل از سلول‌های رده MCF-7 است.

روش بررسی: در این مطالعه آزمایشگاهی مداخله‌ای، مامواسفیرهای حاصل از رده سلولی  MCF-7، با غلظت‌های مختلف سیلیبینین به مدت 72 ساعت تیمار شدند. سپس درصد زنده‌مانی سلول‌ها توسط آزمون MTS بررسی و دُز 50% کشندگی (IC50) آن برای اجرای بقیه آزمون‌ها مورد استفاده قرار گرفت. در ادامه توانایی تشکیل کلونی و اسفیر، تهاجم و بیان ژن‌های بنیادینگی (Oct4 ,KLF4) در مامواسفیرهای تیمار نشده و تیمار شده با سیلیبینین مورد بررسی قرار گرفتند.

نتایج: سیلیبینین به صورت وابسته به دُز سبب کاهش سلول‌های MCF-7 در مامواسفیرها شد. سیلیبینین در دُز 150 میکرومولار (IC50) سبب کاهش4/6 برابری توانایی تشکیل اسفیر، کاهش 11/2 برابری توانایی تشکیل کلونی و کاهش معنی‌دار (0/008p<) تهاجم و بیان ژن‌های بنیادینگی شد.

نتیجه‌گیری: سیلیبینین با کاهش رشد، کلونی زایی، اسفیرزایی، تهاجم و همچنین کاهش بیان ژنهای بنیادینگی  می‌تواند کاندید مناسبی برای هدف‌گیری سلول‌های بنیادی سرطان باشد.