دوره 25، شماره 10 - ( دی 1396 )
جلد 25 شماره 10 صفحات 779-770 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (5561 مشاهده)
مقدمه: ویژگی‌های زمینه ای بیمار می‌تواند بر رفتارهای خودمراقبتی وی تأثیرگذار باشد و تبعیت از رفتارهای خودمراقبتی به منظور پیشگیری از عوارض و بهبود کیفیت زندگی امری ضروری است. این مطالعه با هدف تعیین عوامل زمینه ای مرتبط با رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه‌کننده به مرکز تحقیقات استان یزد، صورت گرفته است.
روش بررسی: در مطالعه توصیفی – تحلیلی حاضر، 95 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت استان یزد، به روش نمونه‌گیری سیستماتیک، مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده‌ها، پرسشنامه پژوهشگر ساخته، مشتمل بر 25سوال می‌باشد که روایی و پایایی آن بررسی شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار 16-SPSS و آزمون‌های آماری t مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل گردید.
نتایج: میانگین نمره خودمراقبتی بیماران دیابتی 7/11 ± 6/53 بود که در سطح متوسط ارزیابی شد. بر اساس نتایج این پژوهش کمترین نمرات خودمراقبتی در بیماران مورد مطالعه، در حیطه انجام آزمایش قندخون و فعالیت فیزیکی و بیشترین نمرات کسب شده در حیطه مراقبت از پا و رژیم غذایی سالم بود. میانگین نمرات خودمراقبتی بر اساس سن، جنس، سطح تحصیلات، وضعیت اشتغال و درآمد، ابتلا به عوارض بیماری، بیماری مزمن دیگر و مدت ابتلا به دیابت به طور معنی‌داری متفاوت بود )05/0( p<.
نتیجه گیری: در راستای ارتقاء توان خودمراقبتی، نقش عوامل دموگرافیک تاثیر گذار نظیر سن، جنس، سطح تحصیلات، وضعیت اشتغال و درآمد را نمی‌توان نادیده گرفت ولازم است مراکز بهداشتی درمانی متناسب با عوامل زمینه‌ای، آگاهی و آموزش‌های لازم را به بیماران ارائه دهند.
روش بررسی: در مطالعه توصیفی – تحلیلی حاضر، 95 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت استان یزد، به روش نمونه‌گیری سیستماتیک، مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده‌ها، پرسشنامه پژوهشگر ساخته، مشتمل بر 25سوال می‌باشد که روایی و پایایی آن بررسی شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار 16-SPSS و آزمون‌های آماری t مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل گردید.
نتایج: میانگین نمره خودمراقبتی بیماران دیابتی 7/11 ± 6/53 بود که در سطح متوسط ارزیابی شد. بر اساس نتایج این پژوهش کمترین نمرات خودمراقبتی در بیماران مورد مطالعه، در حیطه انجام آزمایش قندخون و فعالیت فیزیکی و بیشترین نمرات کسب شده در حیطه مراقبت از پا و رژیم غذایی سالم بود. میانگین نمرات خودمراقبتی بر اساس سن، جنس، سطح تحصیلات، وضعیت اشتغال و درآمد، ابتلا به عوارض بیماری، بیماری مزمن دیگر و مدت ابتلا به دیابت به طور معنی‌داری متفاوت بود )05/0( p<.
نتیجه گیری: در راستای ارتقاء توان خودمراقبتی، نقش عوامل دموگرافیک تاثیر گذار نظیر سن، جنس، سطح تحصیلات، وضعیت اشتغال و درآمد را نمی‌توان نادیده گرفت ولازم است مراکز بهداشتی درمانی متناسب با عوامل زمینه‌ای، آگاهی و آموزش‌های لازم را به بیماران ارائه دهند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |