ماهنامه علمی پ‍ژوهشی

مقدمه: هر دو فاکتورهای محیطی و ژنتیکی در گسترش دیابت نوع 2 دخیل هستند. هدف از مطالعه حاضر  اندازه‌گیری اثر تمرینات تناوبی شدید بر سطوح گلوکز، انسولین و بیان TCF7L2 در بافت پانکراس رت‌های دیابتی نوع 2 و تعیین ارتباط بین بیان نسبی TCF7L2 با نسبت تغییرات انسولین در گروه تمرین تناوبی و گروه کنترل است.

روش بررسی: در مطالعه تجربی- کاربردی حاضر، رت‌های نر ویستار که قبلا با تزریق درون صفاقی نیکوتین آمید-استرپتوزوتوسین به دیابت نوع دو مبتلا شده بودند، به دو گروه کنترل (بدون تمرین) و تمرین تناوبی (12 هفته، هفته‌ای 5 جلسه) تقسیم شدند. گلوکز ناشتا، انسولین سرم و بیان TCF7L2 در بافت پانکراس هر دو گروه پس از آخرین جلسه تمرین اندازه­گیری و توسط آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند. ارتباط بین بیان TCF7L2 و نسبت تغییر انسولین گروه تناوبی به کنترل نیز توسط آزمون همبستگی پیرسون تعیین شد.

نتایج: تمرینات تناوبی در گروه تمرین با بهبود گلوکز ناشتا در مقایسه با گروه کنترل همراه بود (0/001>p). افزایش معنی‌داری در سطوح انسولین (0/001>p) و همچنین کاهش معنی‌داری در بیان نسبی TCF7L2 بافت پانکراس گروه تناوبی نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (0/038=p). همچنین همبستگی معکوس و معنی‌داری بین بیان نسبی TCF7L2 با نسبت تغییر انسولین گروه تناوبی به کنترل به دست آمد (0/034=p، 0/84- =r).

نتیجه‌گیری: تمرین تناوبی با بهبود سطوح گلوکز و ترشح انسولین در رت‌های دیابتی نوع 2 همراه است. بر پایه یافته‌های موجود، این بهبود را‌ می‌توان به کاهش بیان TCF7L2 در بافت پانکراس در پاسخ به تمرینات تناوبی نسبت داد.