مقدمه: علی‌رغم پیشرفت در شناخت و درمان صرع در چند دهه‌ اخیر، افراد مبتلا همچنان درگیر فرایند استیگما(داغ اجتماعی) هستند. استیگما فرآیندی روانی- اجتماعی است که از برچسب زدن آغاز می‌گردد و به طرد و انزوای اجتماعی منتهی می‌شود. در بسیاری از مبتلایان صرع استیگما اثرات شدیدی بر بهزیستی روانشناختی و کیفیت زندگی دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی استیگما و ارتباط آن با فاکتورهای روانشناختی در بیماران مبتلا به صرع می‌باشد.

روش بررسی: در این مطالعه مقطعی- توصیفی، جامعه هدف شامل کلیه بیماران مبتلا به صرع مراجعه‌کننده به مراکز درمانی شهر خرم آباد در بهار سال 1394بود. نمونه‌ای به تعداد 100 نفر زن و مرد به روش در دسترس انتخاب شدند. پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران مبتلا به صرع(فرم 31 سوالی)، عزت نفس آیزینگ، اضطراب و افسردگی بیمارستان و مقیاس استیگمای صرع بر روی بیماران اجرا گردید. داده‌های به دست آمده توسط نرم‌افزارهای SPSS-18 و AMOS-18 و از طریق روش‌های آماری همبستگی پیرسون و تحلیل معادلات ساختاری تحلیل شدند.

نتایج: یافته‌ها نشان داد که مدل ساختاری به خوبی برازش شد(168/0p=؛ 45/6 ch2=). استیگما با عزت نفس، افسردگی، اضطراب، و کیفیت زندگی همبستگی داشتند. در نهایت در مدل ارائه شده استیگما با میانجی‌گری عزت‌نفس و خلق منفی به خوبی کیفیت زندگی را پیش‌بینی کردCFI, TLI, AGFI, GFI> 0.9)).

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می‌رسد که بهتر است درمان‌های روانی اجتماعی بخشی به عنوان درمان‌های چندگانه این اختلال در نظر گرفته شوند.