مقدمه: باکتری استافیلوکوکوس اورئوس عامل طیف وسیعی از بیماری‌های عفونی می‌باشد. برای درمان آنتی‌بیوتیکی و کنترل عفونت لازم است که سویه‌های مقاوم به متی‌سیلین به سرعت و دقت شناسایی شوند. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی مقاومت به متی‌سیلین در سویه‌های بالینی این باکتری به روش‌های فنوتیپی و مولکولی بود. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی تعداد 114 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس از نمونه‌های مختلف بالینی بیمارستان شهید صدوقی یزد جدا و سنجش حساسیت آنتی‌بیوتیکی به روش انتشار دیسک تعیین و حداقل غلظت مهارکنندگی اگزاسیلین (MIC) به روش E. test انجام شد. همچنین تعیین ژن mecA با استفاده از پرایمرهای اختصاصی به روش PCR انجام شد. نتایج: از میان ایزوله‌های مورد بررسی، در روش دیسک دیفیوژن 7/37 درصد به اگزاسیلین و 1/42 درصد به سفوکسیتین مقاومت نشان دادند. نتایج MIC نشان داد که 47 نمونه (2/41%) مقاوم به اگزاسیلین بودند. در حالی که 54 نمونه (4/47 درصد) به روش PCR دارای ژن mec A بودند. بیشترین مقاومت آنتی‌بیوتیکی به ترتیب نسبت، در آمپی‌سیلین (1/99 درصد)، پنی‌سیلین (2/98 درصد)، تتراسیکلین (3/55 درصد)، اریترومایسین (7/37 درصد)، کلیندامایسین (5/32 درصد)، سیپروفلوکساسین (5/32 درصد)، افلوکساسین (6/31 درصد) و جنتامایسین (3/26 درصد) مشاهده شد. نتیجه‏گیری: مقاومت چند دارویی در بین ایزوله‌های استافیلوکوکوس اورئوس رایج است. همچنین جهت تعیین مقاومت به متی‌سیلین استفاده از دیسک سفوکسیتین مفیدتر از اگزاسیلین می‌باشد. با این وجود ژن mec A در برخی نمونه‌هایی که به روش دیسک دیفیوژن حساس بودند، نیز مشاهده گردید. تکنیک PCR بهترین روش برای شناسایی سریع سویه‌های مقاوم و حساس به متی‌سیلین می‌باشد.

واژه‌های کلیدی: استافیلوکوکوس اورئوس، مقاومت دارویی، دیسک دیفیوژن

متن کامل [PDF 735 kb]   (1967 دریافت)