مقدمه: خودکارآمدی، توانایی درک بیمار از شرایط و عوامل مؤثر بر سلامتی را امکان‌پذیر ساخته و وی می‌تواند جهت ارتقای سلامت خود تصمیم و آن را به اجرا بگذارد. این مطالعه با هدف تعیین میزان خودکارآمدی و عوامل مرتبط با آن در بیماران دیابتی انجام گردید. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی که به صورت تصادفی بر روی بیماران دیابتی مراجعه‌کننده به مرکز دیابت انجام شد، اطلاعات با استفاده از پرسشنامه‌های دموگرافیک و خودکارآمدی حاوی 15 سؤال در مورد نحوه کنترل قند خون و اصلاح آن، انتخاب صحیح غذا، معاینه پا، ورزش و کنترل وزن جمع‌آوری شد. روایی و پایایی پرسشنامه سنجیده و داده‌ها جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار Stata و آزمون‌های T.test ،2χ و رگرسیون لوجستیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: میانگین سنی 600 بیمار شرکت‌کننده، 14±1/52 سال بود. 3/57% از افراد زن و 7/42% مرد بودند. بیشترین عارضه در هر دو جنس، مربوط به عوارض چشمی بود. میانگین نمره خودکارآمدی در افراد 3/14±9/54 بود. 6/47% از شرکت‌کنندگان میزان خودکارآمدی پایین داشتند. میزان خودکارآمدی پایین در کسانی‏که تحصیلات پایین‌تری داشتند، 7/2 برابر افرادی بود که تحصیلات بالاتری داشتند(15/4-25/1 CI:7/2OR=)، همچنین خودکارآمدی پایین در افرادی که عوارض داشتند، 9/1 برابر کسانی بود که عارضه نداشتند(55/2-25/1CI: 9/1OR=). خودکارآمدی با سن ارتباط معکوس و با میزان آگاهی ارتباط مستقیمی داشت. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، شناخت عوامل مؤثر و مرتبط با خودکارآمدی جهت انجام مداخلات و سیاست‌گذاری‌های مناسب در مورد این بیماری و لزوم برنامه‌های آموزشی بیشتر جهت افزایش میزان خودکارآمدی ضروری به نظر می‌رسد.

واژه‌های کلیدی: خودکارآمدی، عوامل مرتبط، دیابت

متن کامل [PDF 543 kb]   (2366 دریافت)