مقدمه: در این مطالعه دو روش درمانی شقاق مزمن مقعد که عبارتند از استفاده از ژل موضعی دیلتیازم 2% و پماد موضعی 03/0% GTN مورد مقایسه قرار داده شد. روش بررسی: در این تحقیق نیمه تجربی، 66 بیمار مبتلا به شقاق مزمن مقعد که به کلینیک گوارش و جراحی یزد در سال 88 مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند و پس از 8 هفته از درمان، از نظر عوارض و بهبودی ارزیابی شدند. افراد به دو گروه تقسیم شدند، در یک گروه از ژل موضعی دیلتیازم 2% و در گروه دیگر از پماد موضعی 03/0% GTN استفاده شد و بیماران از نظر عوارض و بهبودی پس از 8 هفته مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج: از نظر بهبودی پس از 8 هفته، در گروه استعمال کننده پماد GTN، 3/53% بهبودی کامل، 7/6% بهبودی نسبی و 40% بهبودی نداشتند و در گروه استفاده‌کننده از ژل دیلتیازم 2%، 7/67% بهبودی کامل 5/6% بهبودی نسبی و 8/25% بهبودی نداشتند(482/0=p). در گروه استعمال‌کننده پماد GTN 1/53% بدون عارضه بودند. 2 بیمار (2/6%) سر درد غیرقابل تحمل داشتند که از ادامه درمان سرباز زدند. 11 بیمار (3/34%) سردرد قابل تحمل و 2 نفر(2/6%) افت فشار خون وضعیتی داشتند و در گروه استفاده کننده از ژل دیلتیازم 2%، 30 نفر (7/96%) بدون عارضه بودند و 1 بیمار (2/3%) دچار سردرد شدند. نتیجه‌گیری: درمان با GTN دارای میزان عود بالا و عوارضی مانند سردرد و هیپوتانسیون ارتواستاتیک می‌باشد و اسفنکتروتومی شیمیایی با ژل دیلتیازم میزان بهبودی قابل مقایسه با GTN دارد و عوارض جانبی کمی دارد.

واژه‌های کلیدی: شقاق مقعدی، دیلتیازم، گلیسیریل تری نیترات

متن کامل [PDF 363 kb]   (4908 دریافت)