دوره 15، شماره 4 - ( زمستان 1386 )
جلد 15 شماره 4 صفحات 20-16 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Barzegar M, Jafari Roohi A. Refractory Status Epilepticus in Children Risk Factors, Management and Early Outcome. JSSU 2008; 15 (4) :16-20
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-616-fa.html
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-616-fa.html
برزگر محمد، جعفری روحی امیر حسین. صرع پایدار مقاوم در کودکان، عوامل خطر، درمان و سرانجام زودرس. مجله علمي پژوهشي دانشگاه علوم پزشكي شهید صدوقی يزد. 1386; 15 (4) :16-20
چکیده: (21183 مشاهده)
مقدمه: صرع پایدار مقاوم یک بیماری تهدید کننده حیات در اطفال است که در آن حرکات تشنجی به داروهای خط اول ضد تشنج پاسخ نمی دهد . این مطالعه برای بررسی عوامل خطر، روشهای درمانی و سرانجام کودکان مبتلا به صرع پایدار مقاوم می باشد .
روش بررسی: بیماران مبتلا به صرع پایدار مقاوم بستری شده در بیمارستان کودکان تبریز است که طی سالهای 1381 تا 1384 به صورت آینده نگر از نظر عوامل خطر، روشهای درمانی و سرانجام موقع ترخیص، مورد بررسی قرار گرفتند .
نتایج: از 121 بیمار مبتلا به صرع پایدار ، 47 بیمار (8/38%) دچار صرع پایدار مقاوم بودند . شایع ترین اتیولوژی در بیماران مبتلا به صرع پایدار مقاوم سمپتوماتیک حاد (3/38%) بود . تشنج با علت سمپتوماتیک حاد ریسک فاکتور[RR=2.36 , (CI 95%=1.25 – 4.44), P=0.006] برای ایجاد صرع پایدار مقاوم بود. 2/87% بیماران مبتلا به صرع پایدار مقاوم با به کار بردن انفوزیون میدازولام درمان شدند. ارتباط معنی دار بین عدم جواب به میدازولام با اتیولوژی (P=0.798) و شکل تشنج (P=0.273) وجود نداشت. سرانجام زودرس در کودکان مبتلا به صرع پایدار مقاوم به طور معنی دار بدتر از کودکان مبتلا به صرع پایدار بود (P=0.0001) .
نتیجه گیری: صرع پایدار مقاوم در حدود 38% بیماران مبتلا به صرع پایدار رخ می دهد و سبب مورتالیته و ناتوانی بیشتری می گردد . تشنج به علت سمپتوماتیک حاد عامل خطر مهمی برای ایجاد صرع پایدار مقاوم می باشد. به کار بردن انفوزیون میدازولام در درمان صرع پایدار مقاوم در اکثر موارد سبب خاتمه تشنج می گردد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
