دوره 30، شماره 6 - ( شهریور 1401 )
جلد 30 شماره 6 صفحات 4986-4973 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (584 مشاهده)
مقدمه: هایپرگلیسمی با افزایش آسیب‌های سلولی ناشی از فشار اکسایشی در پانکراس همراه است. تاثیر تمرین ورزشی درفازهای مختلف شبانهروزی بر محافظت پانکراس از استرس اکسایشی در شرایط دیابت ناشناخته است. هدف از پژوهش حاضر تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی در دو فاز روشنایی و تاریکی بر شاخص استرس اکسایشی پانکراس موشهای دیابتی بود.
روش بررسی: در این مطالعه، تعداد 18 سر موش Naval Medical Research Institute با میانگین وزن 3/22± 26 گرم انتخاب و پس از القای دیابت از طریق غذای پرچرب و تزریق استرپتوزوتوسین (20 میلی‌گرم برکیلوگرم)، تصادفی در 6 گروه کنترل سالم فاز روشنایی و تاریکی، کنترل دیابتی فاز روشنایی و تاریکی، تمرین استقامتی دیابتی فاز روشنایی و تاریکی قرار گرفتند. پروتکل تمرین استقامتی (Vmax50-60%)، 5 روز در هفته به مدت 8 هفته بود. پس از بیهوشی، خون نمونهها جمع‌آوری و بافت پانکراس برداشته شد. مقاومت انسولینی، شاخص استرس اکسایشی و میزان بیان پروتئینBrain and Muscle ARNT-Like1 در پانکراس اندازه‌گیری شد. آنالیز آماری با نرم‌افزارversion 16 SPSS در سطح معنی‌داری 0/05 انجام شد.
نتایج: 8 هفته تمرین استقامتی موجب کاهش معنیدار مقاومت انسولینی (0/005=p)، استرس اکسایشی (0/05˂p) و افزایش معنیدار بیان Bmal1 (0/009=p) در موشهای مبتلا به دیابت شد. میانگین متغیرهای مورد بررسی در دو فاز روشنایی و تاریکی با یکدیگر اختلاف معنیدار داشتند (0/05˂p).
نتیجه‌گیری: تمرین استقامتی با افزایش عملکرد آنتی‌اکسیدانی و بیان پروتئین‌های تنظیم شبانهروزی سبب بهبود حساسیت انسولینی و آسیب اکسیدان دردیابت می‌شود. فعالیت در فاز تاریکی سبب افزایش بیشتر متابولیسم سلول شده و انجام این نوع تمرین‌ها در فاز تاریکی به‌عنوان یک استراتژی درمانی جدید به این بیماران می‌تواند مورد نظر باشد.
روش بررسی: در این مطالعه، تعداد 18 سر موش Naval Medical Research Institute با میانگین وزن 3/22± 26 گرم انتخاب و پس از القای دیابت از طریق غذای پرچرب و تزریق استرپتوزوتوسین (20 میلی‌گرم برکیلوگرم)، تصادفی در 6 گروه کنترل سالم فاز روشنایی و تاریکی، کنترل دیابتی فاز روشنایی و تاریکی، تمرین استقامتی دیابتی فاز روشنایی و تاریکی قرار گرفتند. پروتکل تمرین استقامتی (Vmax50-60%)، 5 روز در هفته به مدت 8 هفته بود. پس از بیهوشی، خون نمونهها جمع‌آوری و بافت پانکراس برداشته شد. مقاومت انسولینی، شاخص استرس اکسایشی و میزان بیان پروتئینBrain and Muscle ARNT-Like1 در پانکراس اندازه‌گیری شد. آنالیز آماری با نرم‌افزارversion 16 SPSS در سطح معنی‌داری 0/05 انجام شد.
نتایج: 8 هفته تمرین استقامتی موجب کاهش معنیدار مقاومت انسولینی (0/005=p)، استرس اکسایشی (0/05˂p) و افزایش معنیدار بیان Bmal1 (0/009=p) در موشهای مبتلا به دیابت شد. میانگین متغیرهای مورد بررسی در دو فاز روشنایی و تاریکی با یکدیگر اختلاف معنیدار داشتند (0/05˂p).
نتیجه‌گیری: تمرین استقامتی با افزایش عملکرد آنتی‌اکسیدانی و بیان پروتئین‌های تنظیم شبانهروزی سبب بهبود حساسیت انسولینی و آسیب اکسیدان دردیابت می‌شود. فعالیت در فاز تاریکی سبب افزایش بیشتر متابولیسم سلول شده و انجام این نوع تمرین‌ها در فاز تاریکی به‌عنوان یک استراتژی درمانی جدید به این بیماران می‌تواند مورد نظر باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
دریافت: 1400/9/30 | پذیرش: 1400/12/2 | انتشار: 1401/6/15
دریافت: 1400/9/30 | پذیرش: 1400/12/2 | انتشار: 1401/6/15
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |