دوره 28، شماره 2 - ( اردیبهشت 1399 )
جلد 28 شماره 2 صفحات 2398-2384 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (1749 مشاهده)
مقدمه: دیابت یکی از شایع‌ترین بیماری متابولیک است که با افزایش قند خون همراه است و می‌تواند سبب بروز اختلالاتی در دستگاه عصبی مرکزی شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر6 هفته فعالیت استقامتی بر سطوح پروتئینهای Pannexin-1 و NLRP-1 هیپوکمپ در موش‌های صحرایی نر ویستار دارای دیابت می‌باشد.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی 28 سر رت با 10 هفته سن و میانگین وزن 9/4±245 گرم به‌صورت تصادفی در 4 گروه 7 تایی: دیابتی کنترل، دیابتی تمرین کرده، سالم کنترل و سالم تمرین کرده قرار گرفتند. جهت القاء دیابت، از روش تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (45mg/kg ) استفاده گردید. سپس پروتکل تمرین استقامتی به‌مدت 6 هفته اجرا گردید. 24ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، بافت هیپوکمپ رت‌ها استخراج شد و سطوح پروتئینهای Pannexin-1 و NLRP-1 توسط روش وسترن بلات اندازه گیری گردید. در این مطالعه ازتحلیل واریانس یک طرفه و آزمون توکی به‌عنوان آزمون تعقیبی استفاده شد. بررسی‌های آماری با اسفاده از نرم‌افزار آماری SPSS version 18 انجام گرفت.
نتایج: نتایج نشان داد که بیان پروتئین های Pannexin-1 و NLRP-1 در رت‌های دیابتی شده به‌صورت معناداری افزایش پیدا کرد (0/05p<). هم‌چنین نتایج حاصل از بررسی بیان پروتئینهای Pannexin-1 و NLRP-1 نشان داد که بیان هر دو پروتئین پس از 6 هفته تمرین استقامتی، در گروه دیابت تمرینی نسبت به گروه دیابت کنترل، به‌صورت معناداری کاهش یافت (0/05P<).
نتیجه‌گیری: یافته‌های ما اثرات کاهش هیپرگلیسمی ناشی از فعالیت بدنی استقامتی و متعاقباً اثر آن بر کاهش بیان پروتئینهای Pannexin-1 و NLRP-1 را تأیید کرد؛ بنابراین به‌نظر می‌رسد فعالیت بدنی، به‌واسطه کاهش بیان این پروتئین‌ها، احتمالاً بتواند نقش مهمی را در بهبود اختلالات تخریب عصبی در بیماران دیابت نوع 1 داشته باشد.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی 28 سر رت با 10 هفته سن و میانگین وزن 9/4±245 گرم به‌صورت تصادفی در 4 گروه 7 تایی: دیابتی کنترل، دیابتی تمرین کرده، سالم کنترل و سالم تمرین کرده قرار گرفتند. جهت القاء دیابت، از روش تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (45mg/kg ) استفاده گردید. سپس پروتکل تمرین استقامتی به‌مدت 6 هفته اجرا گردید. 24ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، بافت هیپوکمپ رت‌ها استخراج شد و سطوح پروتئینهای Pannexin-1 و NLRP-1 توسط روش وسترن بلات اندازه گیری گردید. در این مطالعه ازتحلیل واریانس یک طرفه و آزمون توکی به‌عنوان آزمون تعقیبی استفاده شد. بررسی‌های آماری با اسفاده از نرم‌افزار آماری SPSS version 18 انجام گرفت.
نتایج: نتایج نشان داد که بیان پروتئین های Pannexin-1 و NLRP-1 در رت‌های دیابتی شده به‌صورت معناداری افزایش پیدا کرد (0/05p<). هم‌چنین نتایج حاصل از بررسی بیان پروتئینهای Pannexin-1 و NLRP-1 نشان داد که بیان هر دو پروتئین پس از 6 هفته تمرین استقامتی، در گروه دیابت تمرینی نسبت به گروه دیابت کنترل، به‌صورت معناداری کاهش یافت (0/05P<).
نتیجه‌گیری: یافته‌های ما اثرات کاهش هیپرگلیسمی ناشی از فعالیت بدنی استقامتی و متعاقباً اثر آن بر کاهش بیان پروتئینهای Pannexin-1 و NLRP-1 را تأیید کرد؛ بنابراین به‌نظر می‌رسد فعالیت بدنی، به‌واسطه کاهش بیان این پروتئین‌ها، احتمالاً بتواند نقش مهمی را در بهبود اختلالات تخریب عصبی در بیماران دیابت نوع 1 داشته باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
دریافت: 1398/9/2 | پذیرش: 1399/4/9 | انتشار: 1399/4/9
دریافت: 1398/9/2 | پذیرش: 1399/4/9 | انتشار: 1399/4/9
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |