دوره 26، شماره 5 - ( مرداد 1397 )
جلد 26 شماره 5 صفحات 384-374 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (4103 مشاهده)
مقدمه: پیچ خوردگی مزمن مچ پا، یکی از شایعترین آسیبها در بین ورزشکاران است. نتایج تحقیقات حاکی از ضعف تعادل و وجود ناپایداری مچ پای این افراد است. هدف از مطالعه حاضر، تأثیر یک دوره تمرینات تعادلی نوین در آب و خشکی، بر مقیاس ناپایداری، درد و تعادل ورزشکاران مبتلا به ناپایداری مزمن مچ پا بود.
روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، 30 ورزشکار مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا، با نمونهگیری هدفمند انتخاب و تصادفاً در دو گروه تمرین درمانی در آب و خشکی قرار گرفتند. درد، ناپایداری، تعادل ایستا و نیمه پویای آزمودنیها قبل و بعد از مداخله تمرین درمانی، اندازهگیری شدند. مداخله شامل شش هفته تمرینات تعادلی نوین در آب و خشکی بود. برای آنالیز دادهها از نرم‌افزار SPSS(22) و جهت مقایسه نتایج پیشآزمون و پس آزمون، از t-زوجی و جهت مقایسه میانگین متغیرهای مورد مطالعه بین دو گروه، ازt - استیودنت استفاده و سطح معناداری آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شد.
نتایج: یافتهها نشان داد که، هر دو گروه تجربی، در مقیاسهای ناپایداری (001/0P=)، تعادل ایستا (001/0P=) و نیمهپویا (002/0P=)، نسبت به قبل از مداخله، تفاوت معناداری نشان دادند، اما در خصوص متغیر درد تفاوت معنادار نبود (38/0P=). لیکن، مقایسه میانگین متغیرهای مورد مطالعه، بین دو گروه؛ در سنجش مقیاس ناپایداری(1/0P=)، تعادل ایستا (8/0P= و 06/0P=)، نیمهپویا (001/0P= و 9/0 P=) و درد (5/0P=)، تفاوت معناداری نشان نداد.
نتیجه‌گیری: بسیاری از متخصصین بالینی، تمریندرمانی در محیط آب را به ورزشکاران آسیب دیده مچ پا پیشنهاد میدهند؛ که علاوه بر وقتگیر بودن بسیار هزینهبردار میباشد، نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد میدهد که افراد دارای ناپایداری مزمن مچ پا میتوانند با استفاده از ابزارهای دردسترس، حتی در محیط خانه نیز به بازتوانی بپردازند.
روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، 30 ورزشکار مبتلا به اسپرین مزمن مچ پا، با نمونهگیری هدفمند انتخاب و تصادفاً در دو گروه تمرین درمانی در آب و خشکی قرار گرفتند. درد، ناپایداری، تعادل ایستا و نیمه پویای آزمودنیها قبل و بعد از مداخله تمرین درمانی، اندازهگیری شدند. مداخله شامل شش هفته تمرینات تعادلی نوین در آب و خشکی بود. برای آنالیز دادهها از نرم‌افزار SPSS(22) و جهت مقایسه نتایج پیشآزمون و پس آزمون، از t-زوجی و جهت مقایسه میانگین متغیرهای مورد مطالعه بین دو گروه، ازt - استیودنت استفاده و سطح معناداری آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شد.
نتایج: یافتهها نشان داد که، هر دو گروه تجربی، در مقیاسهای ناپایداری (001/0P=)، تعادل ایستا (001/0P=) و نیمهپویا (002/0P=)، نسبت به قبل از مداخله، تفاوت معناداری نشان دادند، اما در خصوص متغیر درد تفاوت معنادار نبود (38/0P=). لیکن، مقایسه میانگین متغیرهای مورد مطالعه، بین دو گروه؛ در سنجش مقیاس ناپایداری(1/0P=)، تعادل ایستا (8/0P= و 06/0P=)، نیمهپویا (001/0P= و 9/0 P=) و درد (5/0P=)، تفاوت معناداری نشان نداد.
نتیجه‌گیری: بسیاری از متخصصین بالینی، تمریندرمانی در محیط آب را به ورزشکاران آسیب دیده مچ پا پیشنهاد میدهند؛ که علاوه بر وقتگیر بودن بسیار هزینهبردار میباشد، نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد میدهد که افراد دارای ناپایداری مزمن مچ پا میتوانند با استفاده از ابزارهای دردسترس، حتی در محیط خانه نیز به بازتوانی بپردازند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |