دوره 25، شماره 3 - ( خرداد 1396 )
جلد 25 شماره 3 صفحات 182-171 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Zirak Marangalu H, Khezri S, Abtahi M. Improvement in the Function of rat Peripheral Blood Monocytes Following Oral Administration of Curcumin. JSSU 2017; 25 (3) :171-182
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-3825-fa.html
URL: http://jssu.ssu.ac.ir/article-1-3825-fa.html
زیرک مرنگلو حسین، خضری شیوا، ابطحی فروشانی سید میثم. تقویت عملکرد مونوسیت‌های خون محیطی رت به دنبال تجویز خوراکی کورکومین. مجله علمي پژوهشي دانشگاه علوم پزشكي شهید صدوقی يزد. 1396; 25 (3) :171-182
چکیده: (4945 مشاهده)
مقدمه: کورکومین یک ماده شیمیایی به رنگ زرد روشن است که توسط برخی از گیاهان مانند زردچوبه (Tumeric) تولید می‌شود. اثرات ضدالتهابی کورکومین در برخی از مطالعات ثبت شده است. این مطالعه به منظور بررسی اثرات کورکومین بر عملکرد فیزیولوژیکی مونوسیت‌های خون رت انجام گرفت.
روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه تجربی است. جامعه مورد مطالعه شامل 20 رأس رت ویستار است که به‌طور تصادفی به دو گروه تیمار و کنترل تقسیم شدند. از روز اول کورکومین با دوز 200 میلی‌گرم/ کیلوگرم به صورت خوراکی به مدت چهار هفته به گروه تیمار داده شد. موش‌های گروه کنترل PBS را در همان حجم دریافت کردند. در پایان از موش‌ها خون‌گیری شد و مونوسیت‌ها تحت یک گرادیانفایکول جدا شدند. مونوسیت‌های جدا شده با مخمر اپسونیزه به چالش کشیده شدند و عملکرد آن‌ها مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که مونوسیت‌های جدا شده از گروه کنترل و تیمار، هیچ تفاوت معنی‌داری در فاگوسیتوز پس از چالش با مخمر اپسونیزه ندارند (0/1 (P= . با این وجود، انفجار تنفسی (0/009 (P= و تولید نیتریک اکساید (0/03 (P= در موش‌هایی که کورکومین دریافت کرده‌اند نسبت به گروه شاهد به طور معنی‌داری کاهش یافت. البته فعالیت زیستی مونوسیت‌های گروه درمانی نسبت به مونوسیت‌های گروه شاهد بیشتر بود (0/0001 (P=.
نتیجه‌گیری: در مجموع به نظر می‌رسد که کورکومین یک منبع طبیعی برای تعدیل عملکرد مونوسیت‌ها به ویژه در بیماریهای خود ایمنی است به طوری که افزایش فعالیت مونوسیت‌ها منجر به ایجاد شرایط ایمونوپاتولوژیک می‌شود.
روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه تجربی است. جامعه مورد مطالعه شامل 20 رأس رت ویستار است که به‌طور تصادفی به دو گروه تیمار و کنترل تقسیم شدند. از روز اول کورکومین با دوز 200 میلی‌گرم/ کیلوگرم به صورت خوراکی به مدت چهار هفته به گروه تیمار داده شد. موش‌های گروه کنترل PBS را در همان حجم دریافت کردند. در پایان از موش‌ها خون‌گیری شد و مونوسیت‌ها تحت یک گرادیانفایکول جدا شدند. مونوسیت‌های جدا شده با مخمر اپسونیزه به چالش کشیده شدند و عملکرد آن‌ها مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که مونوسیت‌های جدا شده از گروه کنترل و تیمار، هیچ تفاوت معنی‌داری در فاگوسیتوز پس از چالش با مخمر اپسونیزه ندارند (0/1 (P= . با این وجود، انفجار تنفسی (0/009 (P= و تولید نیتریک اکساید (0/03 (P= در موش‌هایی که کورکومین دریافت کرده‌اند نسبت به گروه شاهد به طور معنی‌داری کاهش یافت. البته فعالیت زیستی مونوسیت‌های گروه درمانی نسبت به مونوسیت‌های گروه شاهد بیشتر بود (0/0001 (P=.
نتیجه‌گیری: در مجموع به نظر می‌رسد که کورکومین یک منبع طبیعی برای تعدیل عملکرد مونوسیت‌ها به ویژه در بیماریهای خود ایمنی است به طوری که افزایش فعالیت مونوسیت‌ها منجر به ایجاد شرایط ایمونوپاتولوژیک می‌شود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
ایمونولوژی
دریافت: 1395/5/5 | پذیرش: 1395/10/18 | انتشار: 1396/5/16
دریافت: 1395/5/5 | پذیرش: 1395/10/18 | انتشار: 1396/5/16
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
