مقدمه: هلیکوباکتر پیلوری دارای نقش اثبات شده در ایجاد زخم معده و دئودنوم است. پلاک دندانی می‌تواند به عنوان منبع ذخیره‌ای برای هلیکوباکتر پیلوری عمل کند. هدف مطالعه حاضر ارزیابی تأثیر درمان‌های پریودنتال بر عود دیس‌پپسی ناشی از هلیکوباکتر پیلوری است. روش بررسی: شصت بیمار با علایم دیس‌پپسی و پریودنتیت که حضور هلیکوباکتر پیلوری در نمونه پلاک زیر لثه‌ای و مدفوع تأیید گردید، به صورت تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. افراد مربوط به هر دو گروه برای درمان وضعیت دیس پپتیک خود تحت درمان عفونت هلیکوباکتر قرار گرفتند. به صورت همزمان، نمونه‌های مربوط به گروه مورد تحت درمان حذف پاکت پریودنتال قرار گرفتند. پس از اثبات ریشه کنی باکتری، بیماران هر دو ماه یک بار تا شش ماه در مورد عود علایم دیس‌پپسی بررسی شدند. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون fisher exact test تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: بعد از دو ماه یک مورد عود در گروه شاهد (4/3%) مشاهده شد. در گروه مورد هیچ عودی گزارش نگردید. بعد از 4 ماه سه نفر (3/10%) در گروه شاهد و دو نفر (7/6%) در گروه مورد عود علایم را گزارش شد. بعد از شش ماه میزان عود در گروه شاهد 11 نفر (9/37%) و در گروه مورد 5 نفر (7/16%) بود که این تفاوت‌ها از لحاظ آماری معنی‌دار نبود. نتیجه‌گیری: درمان پریودنتال تأثیری بر عود علایم دیس‌پپسی ناشی از هلیکوباکتر ندارد.

واژه‌های کلیدی: پلاک دندانی، پریودنتیت، دیس‌پپسی، هلیکوباکتر پیلوری

متن کامل [PDF 544 kb]   (1695 دریافت)