مقدمه: هدف مطالعه حاضر، تعیین اثر تجویز ژل تتراسایکلین موضعی به همراه درمان غیرجراحی پریودنتال بر روی سطح HbA1c و Lipid profile در بیماران دیابتی نوع 2 می‌باشد. روش بررسی: 30 بیمار مبتلا به دیابت ملیتوس نوع 2 به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه جرم‌گیری و تسطیح سطح ریشه و گروه دیگر جرم‌گیری و تسطیح سطح ریشه به همراه ژل تتراسیکلین موضعی دریافت کردند. فاکتورهای بالینی شامل ایندکس لثه‌ای (GI)، ایندکس پلاک (PI)، عمق پاکت پریودنتال (PDD) و فاکتورهای بیوشیمیایی شامل HbA1c و Lipid profile در ابتدای مطالعه و 3 ماه بعد در این بیماران ارزیابی شد. نتایج: در مقایسه فاکتورهای بالینی بین دوگروه مطالعه، عمق پاکت پریودنتال به صورت معنی‌دار در گروه دریافت‌کننده ژل تتراسیکلین کاهش یافت. در بین فاکتورهای بیوشیمیایی هم میزان تری‌گلیسرید (TG) در گروه دریافت‌کننده ژل به صورت معنی‌دار کاهش یافت. تفاوت سایر فاکتورهای بالینی و بیوشیمیایی بین دو گروه معنی‌دار نبود. نتیجه‌گیری: در هر دو گروه بعد از انجام درمان بهبود فاکتورهای بالینی و بیوشیمیایی دیده شد. با این وجود به نظر می‌رسد تجویز ژل تتراسیکلین موضعی به همراه درمان غیرجراحی پریودنتال در بهبود برخی فاکتورهای بالینی و بیوشیمیایی شامل PPD و TG، مؤثر بوده است، اگر چه سایر فاکتورها بر درمان غیرجراحی پریودنتال به تنهایی برتری نداشت.

واژه‌های کلیدی: پریودنتیت مزمن، ژل تتراسیکلین موضعی، دیابت نوع 2

متن کامل [PDF 508 kb]   (1983 دریافت)