مقدمه: کاندیداهای واکسنی مختلفی برای جایگزینی تنها واکسن موجود برعلیه مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (BCG) وجود دارد. در این میان پروتئین ESAT-6 نقش ویژه‌ای دارد. از روش‌های مناسب برای تجویز واکسن علیه این باکتری می‌توان به روش تجویز درون بینی اشاره کرد. یکی از سیستم‌های مناسب انتقال واکسن از طریق بینی، استفاده از نانوپارتیکل‌های زیست تخریب‌پذیر می‌باشد. در میان پلیمرهای زیست تخریب‌پذیر، پلیمر کایتوزان دارای قابلیتی فراوان در افزایش پاسخ سیستم ایمنی است. هدف این مطالعه افزایش پاسخ ایمنی همورال از طریق احتباس آنتی‌ژن ESAT-6 درون نانوپارتیکل‌های کایتوزان می‌باشد. روش بررسی: سنتز نانوپارتیکل‌های کیتوزان حاوی ESAT-6 از طریق روش ژلاسیون در محیط آبی انجام شد. خصوصیات نانوپارتیکل‌ها شامل مورفولوژی، توزیع اندازه ذرات، پتانسیل زتا، میزان احتباس پروتئین و میزان آزادسازی آن در محیط آزمایشگاهی اندازه‌گیری شد. سپس نانوپارتیکل حاوی آنتی‌ژن، آنتی‌ژن به تنهایی و کیتوزان به تنهایی از طریق بینی به موش در روزهای 0 و 14 و 28 تجویز شد. دو هفته بعد از تجویز خونگیری انجام شده و میزان تیتر IgG توسط تست الیزای غیرمستقیم اندازه‌گیری شد. نتایج: پروتئین ESAT-6 با موفقیت درون نانوپارتیکل‌های کایتوزان احتباس شد و نانوپارتیکل‌های سنتز شده دارای خصوصیات مناسب بودند. به طوری که هنگامی که نسبت TMC/TPP برابر با 1/5 در غلظتmg/ml 1 ازTMC بود، متوسط سایز نانوپارتیکل‌ها 71/8±8/242 نانومتر به دست آمد و میزان احتباس پروتئین 234/95% بود که دارای میزان رهایش 5/67% بعد از 200 ساعت بودند. میزان آنتی‌بادی IgG در گروهی که نانوپارتیکل‌های کیتوزان حاوی ESAT-6 را دریافت کرده بودند در مقایسه با سایر گروه‌ها افزایش معنی‌داری را نشان ‌داد. نتیجه‌گیری: تجویز نانوپارتیکل‌های حاوی آنتی‌ژن ESAT-6 و کایتوزان از طریق بینی می‌تواند به عنوان یک روش مناسب جهت تجویز آنتی‌ژن‌های ایمنی‌زای مایکوباکتریوم توبرکلوزیس برای القای پاسخ ایمنی هومورال باشد.

واژه‌های کلیدی: مایکوباکتریوم توبرکلوزیس، ESAT-6، آنتی‌بادی، کایتوزان

متن کامل [PDF 696 kb]   (4025 دریافت)