مقدمه: این مطالعه به منظور بررسی تاثیر 10 هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی آلکالین فسفاتاز و استئوکلسین در بیماران دیابتی نوع 2 انجام شد. روش بررسی: در یک کارآزمایی نیمه تجربی، 21 مرد مبتلا به بیماری دیابت نوع 2(40 تا 50 سال) به طور تصادفی در دو گروه تمرین هوازی(11نفر) و کنترل(10نفر) قرار گرفتند. گروه تمرین به مدت 10 هفته در یک برنامه تمرین هوازی(سه جلسه در هفته و 60-45 دقیقه در هر جلسه) با شدت 65-50 درصد ضربان قلب ذخیره شرکت نمودند. نمایه توده بدن، ظرفیت هوازی، گلوکز، انسولین، HbA1c، آلکالین فسفاتاز و استئوکلسین هر دو گروه در وضعیت پایه و پس از 10 هفته تمرین هوازی اندازه‌گیری شدند. نتایج: 10 هفته تمرین هوازی موجب افزایش معنی‌دار ظرفیت هوازی و کاهش معنی‌دار نمایه توده بدن، گلوکز و HbA1c در آزمودنی‌های گروه تمرین شد، در حالی که تغییر معنی‌داری در غلظت های سرمی آلکالین فسفاتاز، استئوکلسین و انسولین ایجاد نشد. در گروه کنترل نیز تغییر معنی‌داری در شاخص‌های متابولیسم استخوان و سایر متغیرهای اندازه‌گیری شده مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این پژوهش، فعالیت‌های هوازی منظم موجب بهبود وضعیت گلیسمیک در بیماران دیابتی نوع 2 می‌شوند، اما تاثیری بر سطوح سرمی آلکالین فسفاتاز و استئوکلسین ندارند.

واژه‌های کلیدی: دیابت نوع2، تمرین هوازی، آلکالین فسفاتاز، استئوکلسین

متن کامل [PDF 260 kb]   (3719 دریافت)