مقدمه: پیشرفت سیستم های کامپیوتری سبب تحول در رادیولوژی و پیدایش تصویر برداری دیجیتالی شد. هدف از مطالعه حاضر بررسی قابلیت تمپورال دیجیتال ساب ترکشن در تشخیص پوسدگی‌های عاجی است. روش بررسی: 27 دندان پوسیده در ویال‌های جداگانه محلول بافر استریل قرار داده شد. بعد از اطمینان از وجود پوسیدگی با گسترش عاجی در دندان مربوطه، 3 رستوریشن رادیواپک جهت استاندارد نمودن رادیوگرافی‌های متوالی در هر دندان قرار گرفت. هر دندان در رزین اکریلی پلی متیل متاکریلات تا 1 میلی متر پایین تر ازEJ (Cement Enamel Junction) مانت شد. دندان‌ها در دمای 37 درجه سانتی گراد و در بافر بزاق 5 درصد گلوکز برای 7 ساعت در روز، 5 روز در هفته، به مدت 8 هفته انکوبه شدند. هر روز بعد از انکوباسیون، هر دندان با 25میلی لیتر از بافر بزاقی شسته شده و در 50 میلی لیتر از بافر بزاق در دما ی37 درجه سانتیگراد قرار داده شد. بنابراین PH مایع بالای 5 نگه داشته می شد. رادیوگرافی های دیجیتالی از هر دندان در اولین روز و در 2، 4، 6 و 8 هفته بعد تهیه گردید. تصاویر را ساب تراکت کرده سپس تصاویر حاصل توسط دو رادیولوژیست خوانده شد و نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. نتایج: در آزمون آماری تفاوت معناداربین دو روش مشاهده شد. به عبارتی: 1- تکنیک تمپورال دیجیتال ساب تراکشن پیشرفت پوسیدگی ها را بیشتر از رادیوگرافی‌های دیجیتالی تعیین می نماید. 2- در زمان 1 و 2 ارزش تشخیصی تمپورال دیجیتال ساب تراکشن از رادیوگرافی‌های دیجیتالی بیشتر است. 3- در زمان3 و4 و 5 رادیوگرافی‌های دیجیتالی به تمپورال دیجیتال ساب تراکشن نزدیکتراست. نتیجه گیری: TDS یک روش حساس کشف تغییرات محتوای معدنی دندان بوده و می‌تواند در بررسی عوامل موثر بر پیشرفت پوسیدگی عاجی در invitro استفاده گردد

واژه‌های کلیدی: پوسیدگی های عاجی، تمپورال دیجیتال ساب تراکشن، رادیوگرافی دیجیتال

متن کامل [PDF 354 kb]   (2221 دریافت)