مقدمه: ایجاد بهبود در هر سازمانی نیازمند اندازه‌گیری عملکرد سازمان، برنامه‌ریزی و هدفگذاری جهت بهبود عملکرد می‌باشد. با وجود پیشرفت‌های قابل توجهی که سال‌های اخیر در طراحی چارچوب‌ها و سیستم‌های ارزیابی عملکرد رخ داده است، بسیاری از سازمان‌ها همچنان بر معیارهای سنتی متکی هستند. روش‌بررسی: در این مقاله کارایی نسبی 12 بیمارستان دولتی استان یزد طی سالهای 83 تا 85 با استفاده از مدل تحلیل پوششی داده DEA) )مورد ارزیابی قرار گرفته است. سه متغیری که به عنوان ورودی برای سنجش کارایی مورد استفاده قرارگرفته‌اند عبارتند از: تعداد پزشکان، تعداد پیراپزشکان شاغل در مرکز درمانی و تعداد تخت فعال بیمارستان. سه متغیر نیز به عنوان خروجی‌های مدل مدنظر قرار گرفته‌اند. این متغیرها عبارتند از: تعداد بیماران بستری شده، تعداد بیماران سرپایی و تخت روز اشغالی بیمارستان. این تحقیق براساس آمار عملکرد سال‌های 1383 تا 1385 انجام گرفته است. نتایج: نتایج تحقیق بیانگر این است که در سال 85 بیمارستانهای اردکان، میبد، خاتم، افشار و طبس نسبت به دیگر بیمارستان‌ها دارای کارایی صددرصد بوده و بیمارستان‌های سوانح و سوختگی با سطح کارایی نسبی 471/0، تفت با سطح کارایی نسبی 62/0 و بیمارستان ابرکوه با سطح کارایی نسبی 68/0 دارای کارایی پایین‌تری بوده اند. ضمناً در این مقاله سعی شده تا میزان ورودی‌ها و خروجی‌های هدف، برای بیمارستان‌های ناکارا جهت رسیدن به مرز کارایی تعیین گردد. به عنوان مثال جهت کارا شدن بیمارستان تفت به روش خروجی محور می‌بایست تعداد بیماران سرپایی به 54494 نفر، تعداد بیماران بستری به 5225 نفر و تخت روز اشغالی به 21009 نفر روز افزایش یابد. سایر نتایج در جداول مجزا قابل ملاحظه می‌باشد. نتیجه‌گیری: مدیران مراکز خدمات درمانی، با استفاده از مدل تحلیل پوششی داده ها قادر خواهند بود تا کارایی نسبی بخش‌های مختلف مراکز درمانی را سنجیده و برنامه ریزی لازم را جهت بهبود کارایی این بخشها ارایه نمایند.

واژه‌های کلیدی: کارایی، مدل تحلیل پوششی داده‌ها(DEA)، مدل بازده نسبت به مقیاس ثابت CCR))، مدل بازده نسبت به مقیاس متغیر (BCC)

متن کامل [PDF 146 kb]   (3417 دریافت)